Het kostte me wat moeite om te vertrekken. Toch nog maar eerst zorgen dat de was opgeplooid in de kasten ligt om een ochtendlijke queeste naar een propere onderbroek te vermijden. Een briefje met mijn moederlijke liefdesbetuigingen op hun kamer achterlaten om mijn opborrelende schuldgevoel de kop in te drukken. Na een liefdevol schopje onder mijn kont van de echtgenoot (“straks is er al een dag voorbij”), trek ik kort voor de middag dan eindelijk de deur achter mij dicht en r

Onaangenaam bezoek deze ochtend… Hij (of zij?) verscheen nadat ik voor de derde keer de snooze-knop indrukte ondanks mijn voornemen om de week goed (op tijd) te starten: welkom mister schuldgevoel! En hij bleef me de hele ochtend gezelschap houden. Bij het wekken van de jongens die nog in dromenland lagen lang nadat we aan de ontbijttafel moesten zitten. Bij het te fel reageren op een ochtendlijke broedertwist. Wanneer we voor een gesloten schoolpoort stonden. Bij het verlate

Mijn to do-lijstje lijkt elke dag alleen maar langer te worden… Ik merk dat ik de laatste week erg in doemodus ben en draaf maar door. De dagen vliegen voorbij en ik besef nauwelijks wat ik gedaan heb. De keerzijde van gedreven zijn?! Gelukkig weet ik al dat dit mijn valkuil is: te veel en te lang doorwerken op automatische piloot en ongeduldig zijn omdat dingen niet zo snel gaan als ik wel zou willen. Bewustzijn is de eerste stap naar verandering, toch? Gelukkig lees ik mees

“Een goede daad zonder belang, zet de volgende in gang”: de boodschap van de kerstklassieker in wording ‘Klaus’ blijft als een warm dekentje rond mij hangen na onze vrijdagse gezinsfilmavond. Een lichtslinger aan het raam (de kerstboom komt er hier écht niet in voor Sinterklaas!) en een potje chips bij de hand. Een zoon aan elke zijde, gezellig samen in de zetel. Het Geheime Boek van Sinterklaas op de salontafel. We lazen eerder deze week al over de 14 (!) échte sinten, zijn

“Met de rugzak op de trein naar de Ardennen, een lange tocht naar ons ‘hotelletje’ en de volgende dag verder stappen” luidde de wens van mijn oudste zoon. Ik offerde me graag op om hem te vergezellen :-) 36 uren exclusieve mama-zoon quality time, een unicum in ons 9-jarig samenleven! Een laat (verjaardags)cadeau voor hem, maar zeker ook voor mij. “Hé, kijk mama, hier loopt ook een paadje! Het ziet er veel leuker uit dan deze weg, helemaal door het bos en over de rotsen. Zulle

Net als vele andere ouders heb ik de voorbije dagen gejongleerd met mijn stukjes tijd en geprobeerd om geen enkel te laten vallen. ‘Kwali-tijd’ met de kinderen doorbrengen, minstens drie keer per dag iets min of meer gezond op tafel toveren, de voorraad vitamine D aanvullen in het heerlijke herfstweertje, meubels uitzoeken voor de inrichting van StudiO2... en de broodnodige zelfzorg niet te vergeten! Vroeger zou ik dit als eerste geschrapt hebben wegens geen ‘(priori)tijd’. N