Onaangenaam bezoek deze ochtend… Hij (of zij?) verscheen nadat ik voor de derde keer de snooze-knop indrukte ondanks mijn voornemen om de week goed (op tijd) te starten: welkom mister schuldgevoel! En hij bleef me de hele ochtend gezelschap houden. Bij het wekken van de jongens die nog in dromenland lagen lang nadat we aan de ontbijttafel moesten zitten. Bij het te fel reageren op een ochtendlijke broedertwist. Wanneer we voor een gesloten schoolpoort stonden. Bij het verlaten van de speelplaats met de soundtrack van een huilende peuter (MIJN huilende peuter, slik). Het schuldgevoel vergezelde me als een verstikkende prikkende sjaal rond mijn hals…
Op de fiets naar huis probeer ik die sjaal wat losser te wrikken door eens goed bij mezelf te voelen wat dit schuldgevoel me nu eigenlijk wil vertellen. Schuldgevoel is immers geen écht gevoel, wat niet wil zeggen dat je er geen last van kunt hebben. Echter, als baby worden we niet geboren met schuldgevoelens. In tegenstelling tot andere emoties zoals verdriet, angst en boosheid is schuldgevoel een aangeleerd gevoel. Dankzij (?) de vele verwijtende stemmetjes van de omgeving én van onszelf die ons vertellen dat we iets niet goed (genoeg) doen of zijn, leren we om ons schuldig te voelen (idem voor schaamte trouwens). We willen zo graag door iedereen graag gezien worden en proberen aan zovele verwachtingen te voldoen. Wanneer dit niet altijd lukt (uiteraard niet), kan ons dit bang maken dat we niet meer geliefd zullen zijn. Of verdrietig omdat we niet gezien worden in onze inspanningen. Ons schuldgevoel is dus maar het topje van de ijsberg…
Het fietstochtje naar huis nodigt me uit om, ondanks de vrieskou, mijn schuldgevoel te laten wegsmelten. Zodat ik een kijkje kan nemen onder die ijsberg. Ik vind er bezorgdheid om de kinderen (ze waren immers nog zo moe, ik hoop dat ze niet ziek worden) en bezorgdheid om mezelf (ik ben ook nog moe). Het maakt me verdrietig dat ik niet beter voor mezelf zorg door op tijd te gaan slapen. Het maakt me bang dat ik opnieuw over mijn grenzen zou gaan. Ik voel me verdrietig omdat ik niet wat milder was voor mezelf. En dat verdriet en die angst mogen er zijn! Daar kan ik ook wat mee, in tegenstelling tot een vaag schuldgevoel.
Tegen dat ik thuis kom weet ik dus wat me te doen staat: een portie zelfzorg als remedie tegen wat ik onder die ijsberg aantrof. Een warm tasje thee en 10’ mediteren bij de lichtjes van de kerstboom. Heerlijk! En die ongewenste bezoeker sloop stilletjes de deur uit…
Herkenbaar, die schuldgevoelens? Ga eens kijken wat er onder jouw ijsberg verscholen ligt. Wat zit er onder jouw schuldgevoel? Is er verdriet? Is er boosheid? Is er angst? En heel belangrijk: kan je deze gevoelens er laten zijn? Wat heb je nu nodig?
Geraak je er zelf niet door of heb je graag een compagnon bij het graven? Stuur me gerust een berichtje en dan bekijken we samen hoe we jouw ongewenste bezoeker de deur uit kunnen werken.
