“Met de rugzak op de trein naar de Ardennen, een lange tocht naar ons ‘hotelletje’ en de volgende
dag verder stappen” luidde de wens van mijn oudste zoon. Ik offerde me graag op om hem te vergezellen :-) 36 uren exclusieve mama-zoon quality time, een unicum in ons 9-jarig samenleven! Een laat (verjaardags)cadeau voor hem, maar zeker ook voor mij.
“Hé, kijk mama, hier loopt ook een paadje! Het ziet er veel leuker uit dan deze weg, helemaal door het bos en over de rotsen. Zullen we hier inslaan?” Ik aarzel. Dit paadje staat niet op mijn zorgvuldig uitgestippelde en afgedrukte route. We zijn hier in dé grote, onbekende Ardennen. Waar zal dit pad ons heen leiden? En wat als we straks de weg niet meer vinden?
“Mama, als we hier op deze weg blijven zullen we zeker geen dieren zien! En het is veel leuker om op de stenen te klimmen.” Zijn smekende ogen en stralende lach trekken me over de streep.
Ook nu weer zorgt hij ervoor dat ik het andere, avontuurlijkere, moeilijkere, maar mooiere pad kies. Hij deed dit al eerder. Toen hij als baby en peuter niet mijn op voorhand uitgestippelde opvoedingsplan volgde en me zo uitnodigde om andere wegen te verkennen. Zonder richtingaanwijzers of gids, door onbekende streken in het opvoedingslandschap. Met vaak verloren lopen, struikelen en botsen met tegenliggers op ons pad, maar steeds meer de stroming van ons gevoel volgend. Ook nu loopt het pad steil bergop en is het een lastige beklimming, maar wanneer we samen boven komen is het uitzicht prachtig!
Dankjewel zoon, om mij de weg te wijzen. Samen met jou ben ik graag wat langer onderweg, op weg naar JOUW bestemming… En we keren zeker nog eens terug om herten en everzwijnen te spotten!