Net als vele andere ouders heb ik de voorbije dagen gejongleerd met mijn stukjes tijd en geprobeerd om geen enkel te laten vallen. ‘Kwali-tijd’ met de kinderen doorbrengen, minstens drie keer per dag iets min of meer gezond op tafel toveren, de voorraad vitamine D aanvullen in het heerlijke herfstweertje, meubels uitzoeken voor de inrichting van StudiO2... en de broodnodige zelfzorg niet te vergeten!
Vroeger zou ik dit als eerste geschrapt hebben wegens geen ‘(priori)tijd’. Nu weet ik wel beter. Vandaar dat soms mijn wekker gaat om 6u45, ook al moeten we nergens op tijd zijn. Maar zo slaag ik er tenminste in om in alle rust samen met Adriene wat katten, koeien en naar beneden kijkende honden te geselen of al joggend de zonsopgang boven de Schelde te aanschouwen. Ook op andere momenten van de dag probeer ik bewust zorg te dragen voor mezelf: de was ophangen met een podcast in mijn oren, een boek lezen terwijl de jongste een eendjesrace houdt in bad, zelf een powernapke doen terwijl ik naast een van de jongens in bed lig, 10 minuten ‘Headspacen’ met Andy voor ik mijn laptop openklap om te werken, mindful de afwas doen (wat ruikt dit afwasproduct heerlijk!), facturen betalen met Spotify’s ‘my favourite coffehouse-playlist’ en mijn favoriete kopje thee…
En ja, ook bij mij lukt dit de ene dag al beter dan de andere. Soms duikt het oude duiveltje nog eens op die beweert dat dit allemaal niet nodig is, dat ik maar mag ontspannen als al mijn to do’s zijn afgevinkt. Ik weet en voel echter wat het verschil is tussen een mama die goed voor zichzelf zorgt en een mama die zichzelf wegcijfert. De laatste kan niet veel verdragen, durft al eens te roepen en voelt zich dan gefaald. De eerste kan meestal geduldig en verbindend reageren op de kinderen en heeft gewoon meer plezier in de dagelijkse dingen. Raad eens welke mama ik wil zijn?!
Ik zet zelfzorg dus in mijn agenda als to do, zo is dat duiveltje ook content :-)