Het kostte me wat moeite om te vertrekken. Toch nog maar eerst zorgen dat de was opgeplooid in de kasten ligt om een ochtendlijke queeste naar een propere onderbroek te vermijden. Een briefje met mijn moederlijke liefdesbetuigingen op hun kamer achterlaten om mijn opborrelende schuldgevoel de kop in te drukken. Na een liefdevol schopje onder mijn kont van de echtgenoot (“straks is er al een dag voorbij”), trek ik kort voor de middag dan eindelijk de deur achter mij dicht en r

21 januari. Het nieuwe jaar is al goed op weg, de meeste goede voornemens zijn intussen gesneuveld… Zelf hou ik niet zo van goede voornemens, of toch niet zoals ze traditioneel meestal worden ingevuld: te vaag, te groots, niet vol te houden, niet helemaal uit jezelf komend… De toffe madam Kelly van een van mijn favoriete podcasts Werk & Leven en blogster op Tales from the crib, inspireerde me om 21 haalbare én meetbare persoonlijke doelen op te stellen voor 2021. Ik deel op d

Onaangenaam bezoek deze ochtend… Hij (of zij?) verscheen nadat ik voor de derde keer de snooze-knop indrukte ondanks mijn voornemen om de week goed (op tijd) te starten: welkom mister schuldgevoel! En hij bleef me de hele ochtend gezelschap houden. Bij het wekken van de jongens die nog in dromenland lagen lang nadat we aan de ontbijttafel moesten zitten. Bij het te fel reageren op een ochtendlijke broedertwist. Wanneer we voor een gesloten schoolpoort stonden. Bij het verlate

Net als vele andere ouders heb ik de voorbije dagen gejongleerd met mijn stukjes tijd en geprobeerd om geen enkel te laten vallen. ‘Kwali-tijd’ met de kinderen doorbrengen, minstens drie keer per dag iets min of meer gezond op tafel toveren, de voorraad vitamine D aanvullen in het heerlijke herfstweertje, meubels uitzoeken voor de inrichting van StudiO2... en de broodnodige zelfzorg niet te vergeten! Vroeger zou ik dit als eerste geschrapt hebben wegens geen ‘(priori)tijd’. N