“We mogen niet vergeten dat ware zelfzorg alleen maar mogelijk is wanneer communale zorg gegarandeerd is. Omringd en ondersteund worden is de basis. (…)
Wil je ware zelfzorg bereiken? Dan loont het de moeite om in je village te investeren. Reik de hand, betrek je buren bij de opvoeding van je kinderen, ga in de buurt van je familie wonen of nodig geregeld vrienden met kinderen uit. En hopelijk volgt de ware zelfzorg dan vanzelf. Zonder of met kinderen, want je hoeft zelfzorg zeker niet altijd te gaan zoeken op die plekken waar de afstand tot je kinderen het grootst is.” (uit ‘Goed omringd. It takes a village to raise a child.’ Lynn Geerinck)
Ik mocht het dit weekend nog maar eens ervaren, hoe waardevol het is om goed omringd te zijn. Manlief trok er een weekendje op uit, ik stond er dus twee dagen alleen voor met onze drie jongens. En echt waar, eigenlijk zag ik er niet eens tegen op. Dat was enkele jaren geleden wel wat anders. Ik heb aan de lijve kunnen (moeten) ondervinden wat de tol is van alles alleen te willen doen. Intussen heb ik geleerd om hulp te vragen en te aanvaarden, om zelf uit te reiken en een uitgestoken hand niet weg te slaan.
Toen de oppas van dienst (mijn mama) op zaterdagochtend dus aanbood om niet alleen de jongens naar hun hobby’s te brengen, maar ook naar de markt te gaan met de jongste, bezorgde ik haar met veel dankbaarheid en zonder schuldgevoel mijn boodschappenlijstje.
Wanneer ik terug thuis kwam van de workshop voor aanstaande ouders die ik in de voormiddag begeleidde, had iedereen al gegeten, waren de boodschappen opgeborgen en zou ze nog snel even een wasje opplooien. Ik liet haar zonder protest de sokken sorteren terwijl ik mijn beentjes onder tafel schoof.
Na het gezamenlijke dessertje (ah ja, daar zorgen grootmoeders ook voor :-)) kon ik de rest van de zaterdag aanvatten met een goedgevulde voorraad(kast) energie en zonder uitpuilende wasmanden. Ik had tijd, goesting en ruimte om er écht voor de kinderen te zijn. Bij gebrek aan voetballende vader, liet ik me zelfs overhalen om me talloze keren ‘panna’ te laten zetten :-) Toen ik de bal toch net iets te hard met mijn tippen raakte, besloot ik veiliger oorden op te zoeken en kroop ik samen met de jongste in bad.
Met de oudsten nestelde ik me in de zetel om samen te genieten van hun favoriete TV-programma met zingende robots en papegaaien, stiekem toch ook mijn ‘guilty pleasure’ :-)
We kropen samen in bed (enkelen ook letterlijk) en ik las in mijn veel te spannende boek tot lang nadat iedereen naar dromenland vertrokken was.
Op zondag trok ik met de twee jongsten naar de speeltuin terwijl de oudste naar de jeugdbeweging ging. Ik had er afgesproken met enkele andere mama’s en hun kinderen. Onze taak beperkte zich tot af en toe wat mondvoorraad aanreiken, een pleister plakken en spectactulaire kunstjes bewonderen op de trampoline. Terwijl de groten de jongsten op sleeptouw namen om verstoppertje te spelen, verwarmden wij ons met een theetje en fijne gesprekken.
We haalden de moegespeelde zoon op en brachten ook een vriendje uit de buurt naar huis. Thuis wachtte een vermoeide, maar voldane vader de rest van zijn gezin op. En ik bleek zelfs nog energie over te hebben om zelfgesneden frietjes te bakken :-)
Loopt dat hier altijd zo ‘smooth’? Verre van! Vind ik het gemakkelijk om hulp te vragen? Ook niet altijd, maar het lukt me steeds beter omdat ik keer op keer mag ervaren hoe niet alleen ik, maar ook de rest van het gezin er wel bij vaart om wat bordjes uit handen te geven.
De voorbije 10 jaar bouwden we voortdurend aan onze eigen ‘village’, met zowel formele als informele hulp, betaalde en vrijwillige hulp.
Kraamhulp, poetshulp, collect&go, carpoolen naar muziekschool of voetbaltraining, babysits, grootouders in de buurt, whatsapp-groepjes met andere voetbal- of jeugdbewegingsmama’s, (venkel)theekransjes met vriendinnen mét kinderen, buren die altijd melk/eieren/… in huis hebben, ‘shitty’ diners waarbij je huis niet aan de kant moet zijn en je met enkele andere gezinnen samen spaghetti of soep met pistolets eet, speeldates of verjaardagsfeestjes met schoolkameraadjes én met een aperitiefje voor de ouders, een saunabon als cadeau geven (of krijgen mag ook :-)) inclusief opvang voor de kinderen, vriendenweekends op een kindvriendelijke locatie met meer kinderen dan volwassenen maar ook met meer plezier dan zorgen want de kinderen vermaken elkaar…
De corona-periode deed ons des te meer beseffen hoe belangrijk dat netwerk buiten je eigen gezinsbubbel is. Het lijkt cliché, maar ‘it takes a village to raise a child’. Je hoeft het écht niet alleen te doen!
Hoe ziet jouw netwerk eruit? Hoe is het voor jou om uit te reiken naar anderen?
In het boek ‘Goed omringd’ van Lynn Geerinck vind je heel wat inspiratie en tips om je eigen netwerk in kaart te brengen én te versterken. Lynn nam ook het initiatief om village-dates te faciliteren door mensen uit dezelfde regio met elkaar in contact te brengen. Ik gaf mezelf alvast op om eens zo’n village-date te organiseren! Ook interesse? Je kunt je hier registreren, als organisator en/of deelnemer: https://www.lynngeerinck.be/village-dates/ Je hoort er zeker binnenkort meer over!