"Juij, er is post! Mag ik dat opendoen?”
Met blinkende oogjes scheurt onze vierjarige de grote witte omslag open.
Het is zo ver.
De eerste speelgoedcatalogus is aangekomen.
Met Sinterklaas, kerst, nieuwjaar en ein-de-lijk bijna jarig zijn in het verschiet mogen er wel wat cadeautjes gekozen worden.
Na tientallen “ik wil dit nu hebben” en “wanneer ga ik dat dan krijgen?” vervloek ik mezelf (en ook wel een beetje het land van de grote speelgoeddromen ;-))
Wanneer het tot hem doordringt dat hij echt niet alles zal kunnen krijgen, ontaardt het gezellige ‘we-maken-samen-een-verlanglijstje’ in een tranendal.
Het is intussen bedtijd, het was een drukke en lange dag (voor ons allebei) en de zwarte modderbenen vereisen echt wel nog een snelle wasbeurt.
Ik adem eens diep in en uit want ik vermoed al dat dit niet van een leien dakje zal verlopen.
Met het verse wensenlijstje in de hand en de belofte dat hij morgen verder in het ‘heilige’ boek mag kijken, bereiken we de badkamer.
Terwijl het bad volloopt, loopt ook de tranenemmer van ons vermoeide mannetje opnieuw over.
“Ik ga niet in bad”, “Ik doe mijn kleren niet uit”, “Ik wil mijn lijstje niet wegleggen”…
En dan gebeurt het: in een hevige uitbarsting gooit hij er niet alleen al zijn frustraties uit, maar ook het lijstje vliegt door de badkamer… en landt in het water.
Naast het lijstje, zakt ook mijn energie en geduld naar de bodem.
Ik haal opnieuw adem, slik nog net “ik had het nog zo gezegd” in en ga dan zwijgend op de rand van de badkuip zitten.
Terwijl ik zelf tot rust kom, staat mijn huilende blote zoon vlakbij, ik kan hem net aanraken en doe dit ook, maar heel zachtjes, om zijn ontlading niet te stoppen.
Hij blijft snikken, ik blijf mijn hand op zijn schouder leggen en probeer rustig te ademen.
Stapje voor stapje komt hij dichter naar me toe, nestelt hij zich op mijn schoot.
Na enkele minuten, ineens, zucht hij eens diep, rilt even en kijkt me dan recht in de ogen.
“Hoeveel keer is het nog slapen?”
Ik toon met mijn handen hoe lang het nog wel is en zeg:
“Lastig hé, dat je zo lang moet wachten op iets wat je zo graag wilt.”
Hij zucht nogmaals en stapt zonder nog iets te zeggen in bad.
Even later samen in bed vleit hij zich iets dichter dan anders tegen me aan.
We geven elkaar een extra dikke zoen.
Onze dagelijkse “ik hou ook van jou” klinkt net iets echter.
Want wat hij eigenlijk écht vroeg aan mij was de veiligheid om te kunnen ontladen, het vertrouwen dat ik er voor hem zou zijn ook al was hij een tikkeltje onuitstaanbaar :-)
En DAT heb ik hem alvast kunnen geven (op de telegeleide Mario auto zal hij nog even moeten wachten)
Noot:
Het lijstje kon ik heel snel van de bodem vissen en werd van de verdrinkingsdood gered. Zelf niet kopje ondergaan vergde heel wat meer inspanning en tijd :-)
Het vraagt wat van onze kinderen: omgaan met verlangen, ongeduld, teleurstelling…
Het vraagt echter ook heel wat van ouders: zelf rustig blijven, omgaan met teleurstelling/ontlading/spanning bij kinderen, liefdevol nabij zijn zonder op te lossen/sussen/af te leiden…
Deze situatie vroeg ook heel wat van mij en ik slaag er zeker niet altijd in om er op deze manier mee om te gaan. Dat hoeft ook niet.
Dankzij een lange weg in leren écht zorgen voor mezelf, toenemend inzicht in de noden van onze kinderen en van mezelf en de nodige dosis mildheid op momenten dat het minder gaat, lukt het ongeveer 80% van de tijd. En dat is OK.