Het hoogtepunt van zijn “alleen”-dag.
De eerste keer in zijn leven een nachtwinkel binnenstappen (die gelukkig ook open is op zondag om 18u :-)).
Zelf een pizza mogen uitkiezen uit de gigantische diepvries.
Schoorvoetend zelf betalen bij de winkelmeneer.
Met een glimlach van oor tot oor zelf zijn avondmaal naar de auto dragen, vooruitblikkend naar het moment dat hij hem zelf mag "koken".
Ik werd er stil van.
Hoe simpel geluk kan zijn.
Wat een kracht er schuilt in gewone dingen.
Het was niet de eerste keer vandaag dat ik dit dacht.
Ook bij het voor de honderdste keer de schommel duwen “tot aan de wolken”.
Of bij het samen bewonderen van de witte zwaan die sierlijk haar kop in het water stak.
Het speuren naar de helikopter die we in de verte hoorden.
Toen het melodietje van de ijskar weerklonk nét op het moment dat het tijd was voor een vieruurtje.
Ik vergeet het soms.
Het in het moment zijn.
Het genieten van het nu zonder al te denken aan wat straks komt.
Hij herinnert er me steeds weer aan:
Gewoon.
Zijn.
We spoelen samen de restjes pizza van zijn mond (en haar...) weg in het bad.
Hij geniet van zijn “magische kracht” bij de ontdekking dat hij met het kleine lege shampooflesje schuim kan maken.
Ik (her)ontdek en koester (opnieuw) de magie van de grootse kracht van kleine dingen.
Dankjewel kleine grootse zoon van mij, voor het heerlijke moeder-zoon-dagje en de dagelijkse levenslessen :-)
Mijn intentie voor de zomer heb ik alvast gevonden: (nog) wat vaker gewoon zijn en genieten van de grootse kleine dingen.
ความคิดเห็น