Het is inmiddels bijna 10 jaar geleden dat ik voor het eerst iets las over opvoeden zonder straffen en belonen: het kleine, maar verhelderende boekje ‘Opgroeien in vertrouwen’ van Justine Mol.
Er volgden al snel nog meer boeken over o.a. onvoorwaardelijk ouderschap en aware parenting.
In theorie was ik helemaal mee met de visie om zoveel mogelijk rekening te houden met de behoeften van kinderen en om niet te (dreigen met) straffen om iets van hen gedaan te krijgen.
In praktijk bleek het een moeilijke evenwichtsoefening om niet te vervallen in een te toegeeflijke opvoeding…
De kinderen teleurstellen met een nee en mijn eigen grens aangeven vielen me zwaar.
Soms waren er ongemerkt al heel wat van mijn grenzen overschreden (toch een spelletje gespeeld terwijl ik er geen zin in had, toch ja gezegd om te schilderen terwijl ik eigenlijk moest koken, toch niet aangegeven dat liedjes van kapitein Winokio opzetten én tegelijk piano spelen teveel waren voor mijn vermoeide hoofd…) waardoor mijn emmertje overliep en ik alsnog al roepend een van de kinderen naar zijn kamer stuurde.
Tja, grenzen stellen en opkomen voor mezelf dat deed ik eigenlijk ook in andere situaties niet zo gauw…
En ja, wat was mijn eigen grens eigenlijk?
Ik merkte dat ik vaak grenzen stelde waar ik zelf toch niet helemaal achter stond.
Zo hoorde ik me ontelbare keren herhalen dat ze aan tafel moesten blijven zitten tot iedereen klaar was met eten, terwijl ik het eigenlijk zelf wel fijn vond om nog even met ons tweetjes te kunnen praten terwijl ze al een filmpje gingen kijken.
Het leek alsof ze konden voelen dat mijn grens eigenlijk geen ‘echte’ grens was…
Ook ik had dus nog heel wat te leren.
Ik ging beter voelen waar mijn eigen grens lag.
Ik leerde om kleine signalen in mijn lichaam op te merken en aan te geven wat voor mij niet OK was.
Ik oefende in het op een verbindende manier communiceren waar ik zelf nood aan had.
Ik ontdekte dat er tientallen alternatieven zijn om ervoor te zorgen dat kinderen (vaker) meewerken zonder terug te moeten vallen op straffen, belonen, negeren, dreigen, manipuleren, omkopen…
Ik leerde liefdevol begrenzen door indien nodig het ‘lastig’ gedrag van kinderen in te perken en tegelijk ruimte te maken voor de intense emoties die hiermee gepaard gaan.
Samen met de kinderen groei ik nog elke dag in het (h)erkennen van onze grenzen en deze naar elkaar toe duidelijk te maken.
Want oh ja, ook kinderen mogen hun grenzen aangeven.
En ja, zowel zij als ik struikelen er nog wel eens over.
Of we botsen op onbegrip van buitenaf “want ze mogen er toch niet zomaar mee wegkomen”.
Dat doen ze niet.
Zij leren bij.
Net als wij.
En jij?
Comments