De ondergaande zon zorgt voor het ideale fotolicht, de herfstbladeren vervullen met glans hun rol van decor en de slapende peuter op de rug voegt een snuifje ‘cuteness’ toe… Het perfecte instagramplaatje, toch? Alleen ik weet immers dat ‘the making of’ minder om in te kaderen is.
’t Was zo’n dag waar niemand veel zin in had om aan te beginnen: geen duidelijk plan, de inspiratie voor lockdownactiviteiten stilaan uitgeput, papa aan het werk en ik zou eigenlijk ook willen/kunnen/moeten werken maar vandaag is mijn ‘kinderdag’… Ik bleef dus te lang in bed waardoor het eerste broedergevecht van de dag al geschiedenis was nog voor ik aangekleed beneden kwam.
We kwamen de voormiddag door dankzij het vakantieregime schermpjestijd (ook ik scrolde tegen beter weten in meer en langer dan goed voor me was) en overleefden elkaars aanvallen met tegenaanvallen (ook ik hoorde me tegen beter weten in herhaaldelijk luider en bitser dan nodig tussenkomen) en zwijgstakingen (“trek je plan dan maar!”). Mijn poging tot wapenstilstand en charmeoffensief – “Zullen we eens in de tuin picknicken vanmiddag?” – was tevergeefs. Al genoot ik wél van mijn boterham met de zon op mijn snoet en deed daar de broodnodige energie op voor de rest van de dag.
Naar buiten zouden we gaan, naar het bos, op natuurfotoreportage! Helaas laten de meeste dieren zich niet zien aan een vermoeide peuter die niet wil stappen/fietsen/gedragen worden en dat luidkeels duidelijk maakt noch aan kibbelende en stokkenvechtende broers. Ik gooi mijn laatste troef in de strijd: verstoppertje spelen! Al had ik kunnen weten dat ook hier altijd slachtoffers vallen en verliezers dat luidkeels laten horen…
Gelukkig is daar de redding in de rugzak: mondvoorraad! Met gevulde buik en opgedroogde tranen zetten we onze tocht verder. Het geluk staat aan mijn zijde want we spotten nu zowaar échte koeien op ons pad en verschrikt opvliegende fazanten. En is dat daar geen heel bijzondere paddenstoel? Ondanks de zware last van een intussen slapende peuter op mijn rug, een rugzak én een loopfietsje begin ik stilaan toch ook een beetje te genieten. De fotografen in spe blijkbaar ook.
En zo werd ik dan toch al lachend op plaat vastgelegd door mijn oudste zoon. Zijn andere foto’s zijn trouwens ook instagramwaardig :-)