Lege weekends zijn tof, tot het er toch wel wat veel op een rij zijn…
Gaan wandelen is ontspannend, tenzij een kind in de modder valt/natte voeten heeft/niet meer verder wilt (of een combinatie van voorgaande en/of met meerdere kinderen in deze situatie…)
Een eigen zaak opstarten is boeiend, maar toch ook stresserend en vermoeiend…
Meer tijd in onze gezinsbubbel brengt ons dichter bij elkaar, al kan ieder van ons ook wel wat ruimte gebruiken…
Vandaag werd dus zo’n dag van korte lontjes bij meer dan de helft van ons gezin (ik laat in het midden welke helft :-))
Toen na het avondeten enkele gezichten op onweer bleven staan en de elektriciteit voelbaar in de lucht hing, voelde ik de bui al hangen… Ik haalde diep adem, plantte mijn voeten stevig in de grond en zette me schrap om de dreigende orkaan te trotseren. De spanningen zouden sowieso een uitweg moeten vinden, het was alleen nog even afwachten in welke vorm.
Regelmatig rollen de jongens hier eens al ‘speelvechtend’ over de grond. Meestal een effectieve ‘ontlading’, maar soms met onbedoelde slachtoffers (een broer, of onze trommelvliezen…)
Ik ademde dus nog eens extra, parkeerde mijn irritatie en mijn koppigheid en nodigde de oudste uit voor een knuffel. Gespeeld aarzelend nestelde hij zich als een grote baby bij mij op schoot. Ik voelde zowel zijn als mijn stressniveau bijna meteen zakken en onze verbinding opnieuw groeien. Samen keken we naar de middelste die intussen DJ speelde en de jongste die al break-dansend de show stal.
We kregen samen de slappe lach, maakten toen ‘Gangnam style’ de keukendansvloer onveilig en eindigden met een groepsknuffel. Of hoe korte lontjes toch kunnen leiden tot een mooi vuurwerk :-)
Disclaimer: dit lukt hier zeker ook niet altijd…
