En toen zette ik de deur op een kier.

Hij was bijna twee en kon nét aan de deurklink wanneer hij op zijn teentjes ging staan.

Hij. Mijn ongehoorzame zoon. Op straf in de gang. Krijsend en brullend.

Ik was bijna dertig, hoogzwanger en had nét genoeg macht om de deur tegen te houden.

Ik. Een mama ten einde raad. Mijn zoon gestraft “omdat het zo hoorde”. Schreeuwend en huilend.

Aan beide kanten van de deur machteloosheid. Strijdend om de overwinning. Een gevecht met alleen maar verliezers.

Hoe harder hij probeerde te ontsnappen, hoe sterker mijn twijfel.

Mijn hoofd riep luid: “Consequent zijn! Nu niet toegeven! Hij gaat over je heen lopen! Als je hem nu al niet aan kan, dan staat je wat te wachten in de puberteit! Hij moet weten wie de baas is!”

Mijn lichaam protesteerde, mijn maag kromp ineen en ik liet me op de grond zakken als een hoopje ellende.

Mijn hart fluisterde zachtjes: “Dit is niet wat ik mijn zoon wil leren. Hij is niet stout. Hij heeft het lastig. Wat hij nu nodig heeft, is jou.”

En toen zette ik de deur op een kier. Voor mijn zoon. En voor het opvoeden vanuit verbinding.

Vandaag, bijna acht jaar later, staat de deur wagenwijd open. Mijn hoofd gevuld met nieuwe inzichten over opvoeden en de stem van mijn hart steeds beter volgend. Samen aan dezelfde kant van de deur is een machtsstrijd overbodig en zijn er enkel winnaars.

Dus…

Durf eens door het sleutelgat te kijken naar wat er achter het gedrag van je kind schuilt. Open de deur en omarm je kind met al zijn emoties.

Wees mild voor jezelf wanneer je de deur soms nog eens dicht gooit.

Zoek hulp wanneer je het zelf te moeilijk vindt om vastgeroeste deuren te openen.

Dat is wat ik je wens in deze Week van de Groeilamp (de week van de opvoeding)!